Kişisel Zırvalamalar

Sevgili Günlük,

Bugün saat 3'te uyandım, biraz yatakta oyalandım. Annemle konuştum. Banyoya gittim. Dişimi fırçaladım, yüzümü yıkadım. Biraz internette takıldım, şimdi kahvaltı yapacağım, biraz ketılda (Türkçesi neydi bunun yahu) su kaynattım falan filan falan...

Mezun olduğumdan beri (ben 2 ay falan diyordum, bildiğin 5 ay olmuş) günler hep böyle geçiyor. Ha ben bunu değiştirmek için çok mu uğraşıyorum, hayır. Bugün 3'teki iş görüşmesine gitmeyerek benden bir bk olmayacağını kendime de kanıtlamış oldum. Her ne kadar "amaan satış danışmanı (tezgahtar) görüşmesine gitmesem nolur yaaea" gibisinden bahaneler bulmuş olursam olayım hayatımı değişmek için hiçbir çaba sarfetmemem aslında benim suçum, farkındayım.

Sevgili Lustocum sağolsun geleceğimi pek de dert etmiyorum şimdilik. Ama doktorcum da kendisini yavaş yavaş bırakmanın zamanı geldiğini söylüyor. Az değil bir seneden fazla oldu ne de olsa. Bu arada da bildiğin bağımlı hale gelmişim ya en çok ona üzülüyorum. Pardon üzülmüyorum, ne de olsa Lusto'yu almamın sebebi bu, üzülmemek. İşe de yarıyor kerata. İlk üç-beş ay "hiçbi işe yaramıyo bu yaaea bırakçam" desem de yarıyormuş işte. Düşünmüyorsun daha ne olsun. Hala aynı tepkiler veriyorsun; kızıyorsun, mutlu oluyorsun, heyecanlanıyorsun, ağlıyorsun. Üzülüyorsun da, ama çok yapay bir üzülmek bu. Daha önce günlerce düşünmekten yüzündeki gülümsemeyi silen küçük bir şeyi kafana takma süren ancak internete girene, dizi izleyene ya da uyuyana kadar oluyor. Sonra sktir edip "ne düşüncem yaaea" diyorsun. İzlediğin dizideki vıcık vıcık romantizme daha çok kafa yoruyorsun. En sevdiğin karakterin kalbi kırılınca zırıl zırıl ağlıyorsun ama 'gerçek' hayatta hakarete uğrasan bile verdiğin tepki en fazla "pff eee?" oluyor. Güzel mi? Güzel bence. Ama nereye kadar?

Hadi diyelim Lustral'i bıraktım ve gerçek dünyayla yüz yüze geldim. Neden bu dünyayı yazılı olmayan kurallarına göre yaşamak zorundayım? Neden herkes "prestijli bir okulda oku, çalış, didin + kariyer yapmak için yine çalış, didin + emekli ol ve biriktirdiğin paraları harcamak için fırsat bul ama yaşlı olduğun için bunları yapama" formülüne ayak uydurmak zorunda? Yarın hayatta olup olmayacağımız belli mi? Şimdi canımın istediğini yapmazsam ya da canım istemediğini yaparsam bana o günlere geleceğim belli bile olmayan yaşlılık zamanlarımda konfor sağlasın diye mi kasmış olacağım yani? Bu yüzden mi tüm arkadaşlarım (aslında 'kendilerince' benim iyiliğim için) "bir an önce bir işe gir, başla artık, kaç yaşındasın!" diyorlar? Ne yani, ben 25-30uma gelince iş bulamayacak mıyım? Muhtemelen evet. En fazla tezgahtarlık falan olur, onda da deneyim istiyorlar, kimse beni havada kapmayacak. Özet, bir baltaya sap olamayacağım yani.

Bunların zaten farkındayım, ama beni nereye götüreceği belli olmayan bir gelecek için şu anda yapmak istemediğim bir şeyi yapmaya kasmak bana doğru gelmiyor, kim ne derse desin. Şehir hayatını çok sevsem de sistemin dayatmaları yüzünden mutsuz ve stres küpü bir insan haline gelmek istemiyorum. Ofis hayatından, moda camiasındaki iki yüzlülüklerden, ukala tiplerden nefret ediyorum. İnsanların birbirine tuzak kurmadan, kendini mükemmel pazarlamaya ve oyunculuk becerilerine gerek duymadan başarılı olamayacağı bir dünyaya adım atmak istemiyorum. Giysileri tasarlamak yerine katlarım o zaman ben de, sorun değil. Kafam rahat mı, rahat. O yeter işte. İnsanların entrikalarını, egolarını minimum miktarda çekeceğim, aynı şekilde o uyuz insanlardan birine dönüşmeme gerek kalmadan...

Şimdi gidip Secret Garden izleyeyim biraz. Kariyer.net'ten yapacağım tezgahtarlık başvuruları azıcık daha beklesin.